Szkoła Podstawowa nr 1

Temat: „Sławni Polacy”

1. „Być sławnym jak…” – zabawa z elementem dramy. Rodzic zadaje pytania: Co to znaczy być sławnym? Kto jest sławny? Co ta osoba robi? Dziecko udziela odpowiedzi na podstawie własnych doświadczeń i przeżyć. Rodzic proponuje zabawę w zagadki. Dziecko naśladuje ruchem, gestem, mimiką kogoś sławnego, Rodzic odgaduje, kto to może być i czym się zajmuje ta osoba.

2. „Obserwujemy niebo” – prowadzenie obserwacji przyrodniczych w trakcie pobytu na placu zabaw. Rodzic pokazuje dziecku mapę nieba. Objaśnia ją według swojego uznania i nawiązuje do słynnego Polaka – Mikołaja Kopernika. Wyjaśnia, czym zasłynął w świecie. Następnie proponuje zabawę, w której dziecko pełni funkcję Słońca, a Rodzic – Ziemi. Dziecko naśladuje ruch obrotowy, nawiązując tym samym do odkrycia Kopernika.

3. „Dlaczego niebo jest niebieskie?” – zabawa badawcza. Dziecko wlewają wodę do szklanki, dodaje odrobinę mydła i całość mieszają. To atmosfera z zanieczyszczeniami: pyłem i kurzem. Dziecko zbliża latarkę do szklanki i obserwuje, jaki kolor przybiera w tym miejscu woda. Latarka pełni tu funkcję Słońca. Rodzic wyjaśnia, że cząsteczki mydła obecne w wodzie rozpraszają światło latarki, tak samo jak drobiny kurzu i cząsteczki pyłu w powietrzu rozpraszają światło słoneczne. Światło słoneczne składa się z fal świetlnych o różnych kolorach: czerwonym, pomarańczowym, żółtym, zielonym, niebieskim i fioletowym. Najbardziej rozprasza się światło w kolorze niebieskim (10 razy bardziej niż światło w kolorze czerwonym), dlatego patrząc z Ziemi na oświetloną atmosferę, wydaje się nam, że jest ona niebieska.

• Potrzebne będą: szklanka, woda, mydło, latarka

4. „Rozgrzewka Stocha” – zabawa ruchowa z elementem skłonu i przysiadu. Rodzic prezentuje dowolny atrybut związany z jazdą na nartach, np. gogle. Dziecko nazywa przedmiot i mówi, do czego służy. Rodzic pyta: Który sławny Polak skacze na nartach? Dziecko podaje swoje propozycje. Jeśli nie pada nazwisko Kamila Stocha, to Rodzic je podaje i proponuje zabawę: naprzemienne unoszenie kolan, skręty tułowia, wykroki w przód z zatrzymaniem raz prawą, raz lewą nogą, skłony do prawej i lewej nogi, przysiady, podskoki ze skrętami nóg w obie strony. Podczas zabawy można wprowadzić słownictwo języka angielskiego, np.: narty – skis, gogle narciarskie – ski goggles, kijki narciarskie – ski poles.

5. „I ty sławnym Polakiem możesz być” – rysowanie kredkami. Dziecko wypowiada się, w jakiej dziedzinie chciałyby zasłynąć, co odkryć, wynaleźć itd. Rysuje kredkami autoportret.

03.11.2020

Temat: „Mój dom – Polska”

1.„Co to jest Polska?” – burza mózgów na podstawie wiersza Władysława Bełzy „Katechizm polskiego dziecka”. Rodzic recytuje wiersz.

"Katechizm polskiego dziecka" Władysław Bełza

Kto ty jesteś?

– Polak mały.

Jaki znak twój?

– Orzeł biały.

Gdzie ty mieszkasz? – Między swemi.

W jakim kraju?

– W polskiej ziemi.

Czym ta ziemia?

– Mą ojczyzną.

Czym zdobyta?

– Krwią i blizną.

Czy ją kochasz?

– Kocham szczerze.

A w co wierzysz?

– W Polskę wierzę.

Coś ty dla niej?

– Wdzięczne dziecię.

Coś jej winien?

– Oddać życie.

Rodzic zadaje pytania: O kim jest wiersz? Gdzie mieszka Polak? Jaki ma znak? Czym jest polska ziemia? Co to znaczy, że została zdobyta krwią i blizną? Co każdy Polak powinien zrobić dla ojczyzny? Następnie dziecko podaje swoje propozycje odpowiedzi na pytanie, czym jest dla niego Polska.

Próba pamięciowego opanowania wiersza Władysława Bełzy.

2.„Mieszko i Piastowie” – zabawa orientacyjno-porządkowa.

Dziecko porusza się swobodnie po pomieszczeniu. Na hasło: Mieszko I – wykonuje skłon w przód z wymachem raz jednej, raz drugiej ręki. Na hasło: Piastowie! – naśladuje strzelanie z łuku – obie ręce wyciągnięte daleko w przód, dłonie zaciśnięte w pięści trzymane jedna przy drugiej; szybkie odsunięcie jednej ręki do tyłu, zmiana rąk.

3.Quiz „Co wiem o Polsce?”:

Nasz kraj to ....................(Polska)

Godło Polski to............................(Biały Orzeł na czerwonym tle)

Flaga Polski ma kolor .....................................(biało – czerwony)

Dawna stolica Polski to ..................................(Kraków)

Stolica Polski to..................................(Warszawa)

Polska leży w .....................................(Europie)

Mieszkamy w Polsce , jesteśmy ....................................(Polakami)

4. Działalność plastyczna „Polska flaga”

Dziecko otrzymuje szablon flagi na ciemnym tle i wykleja ją zgodnie z rzeczywistą kolorystyką. Po wykonaniu pracy dziecko omawia jej wygląd.

Temat: „Warszawa – stolica Polski”

1.„Warszawa i jej zabytki” – Przedstawienie dziecku prezentacji na temat Warszawy. Wspólne omawianie i nazywanie najbardziej charakterystycznych miejsc i zabytków Warszawy, np. Syrenki, Starówki, Pałacu Kultury i Nauki, Łazienki, Pałacu Prezydenckiego, Kolumny Zygmunta, Zamku Królewskiego, Grobu Nieznanego Żołnierza, Centrum Nauki „Kopernik”, Stadionu Narodowego, lotniska Fryderyka Chopina, dzielą się doświadczeniami i przeżyciami związanymi z tymi miejscami, wypowiadają się, dlaczego są ważne, kto w nich mieszkał lub urzęduje, co w danym miejscu działo się dawniej, a co jest dziś itp.

LINK Z PREZENTACJĄ: https://we.tl/t-Jz4DGYE0cS

2.„Na Stadionie Narodowym” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Dziecko swobodnie porusza się po pomieszczeniu, na hasła Rodzica: Mecz! – naśladują grę w piłkę nożną, Koncert! – tańczy według własnego pomysłu, Zimowy Narodowy! – naśladuje jazdę na łyżwach.

3. „Warszawskie metro” – zabawa dydaktyczna. Dziecko tworzy pociąg z klocków. Liczba wagonów odpowiada liczbie wskazanej przez Rodzica poprzez tupanie, klaskanie i uderzanie w bębenek. Dziecko wykonuje polecenia według instrukcji, np. 2 klaśnięcia to 2 klocki-wagony, następnie 3 tupnięcia nogą to dołożenie 3 klocków-wagonów, 1 uderzenie w bębenek to dołożenie jeszcze 1 klocka-wagonu. Potem mówi, z ilu wagonów składa się dany pociąg. Następnie odliczają wagony według instrukcji.

4. „Wars i Sawa” – Rodzic czyta Dziecku legendę.

"Wars i Sawa" Weronika Kostecka

Dawno, dawno temu, gdy Warszawa jeszcze nie istniała, w niewielkiej osadzie nad brzegiem Wisły mieszkał Wars. Od dziecka był bardzo pracowity. Często pomagał swojemu ojcu w łowieniu ryb i uczył się, jak zarzucać sieci, by połów był obfity. Wyrósł na bystrego młodzieńca i w końcu zastąpił ojca w jego obowiązkach. Teraz to Wars wypływał co rano na środek rzeki i czekał, aż sieci wypełnią się rybami. Kochał Wisłę; uwielbiał błogi spokój, który ogarniał go, ilekroć zadumał się, siedząc w swojej łodzi kołysanej delikatnie przez fale. Lubił też wypływać w nocy i obserwować gwiazdy. Z pogrążonej we śnie osady nie docierały wówczas żadne dźwięki, a wodna toń wydawała się baśniową, tajemniczą krainą. Którejś nocy, gdy wypłynął nieco dalej niż zazwyczaj i jak zwykle zachwycał się nocnym niebem, usłyszał nagle czyjś śpiew; głos brzmiał dziewczęco i wyjątkowo pięknie: W wiślanej głębinie, w podwodnej krainie, tam, gdzie najgłębsza jest rzeka wiodę swe życie, lecz marzę skrycie, by poznać kiedyś człowieka… Wars przestał wiosłować, aby nic nie uronić z pięknej pieśni, i wytężył wzrok. Nagle dostrzegł, że właścicielką niebiańskiego głosu jest… syrena! W blasku księżyca widać było jej śliczną twarz, a od czasu do czasu nad powierzchnią wody pojawiał się też na chwilę jej rybi ogon. Wars nie mógł oderwać oczu od syreny. Słuchał jej śpiewu i czuł, że zakochuje się w niej bez pamięci. Odtąd wypływał każdej nocy, chował się wśród szuwarów i patrzył na syrenę. Słowa pieśni zachęcały go do tego, by wyjść z ukrycia i wyznać swoje uczucia, ale bał się, że spłoszy tę niezwykłą istotę i już nigdy jej nie zobaczy. Któregoś razu jednak Wars potknął się o sieć leżącą na dnie łodzi. Hałas zwrócił uwagę syreny. Wtedy rybak wreszcie odważył się jej pokazać. Podpłynęła do niego; z bliska wyglądała jeszcze piękniej. – Jestem Sawa – powiedziała. – Kim jesteś i dlaczego mnie podglądasz? – Jestem Wars. Nigdy nie słyszałem, by ktoś równie pięknie śpiewał – wyznał rybak. Opowiedział jej o swoich uczuciach i o tym, jak lubi rozmyślać, siedząc w łodzi kołysanej przez fale. Słuchając jego słów, syrena poczuła, że spotkanie tego człowieka to jej przeznaczenie. Zdradziła więc Warsowi prastary sekret: gdy syrena pokocha człowieka, a on odwzajemni jej uczucia, syreni ogon zniknie, a w jego miejsce pojawią się nogi… I tak też się stało. Wars i Sawa zamieszkali w nadwiślańskiej osadzie, która w kolejnych latach znacznie się rozrosła i zaczęła tętnić życiem. Na pamiątkę nazwano ją Warszawą.

Temat: „W naszej miejscowości – adres”

Grupa 0B

1. „Dom” – zabawa dydaktyczna na podstawie wiersza Emilii Waśniowskiej.
Rodzic czyta wiersz. 

"Dom" Emilia Waśniowska

Jest jedno takie miejsce na ziemi,

gdzie nie jesteśmy sami,

w którym możemy wesoło pogadać

z najzwyklejszymi sprzętami.

Szafę klepiemy serdecznie w plecy,

do lampy puścimy oko

i pozdrowienie poduszkom poślemy,

tym ciepłym, pierzastym obłokom.

W kuchni z widelcem o bólu zębów

możemy sobie pogwarzyć,

a na dywanie lecieć do nieba,

o czym tak często się marzy.

Kubek leciutko uszczypniemy w uszko,

tak, by się na nas nie gniewał,

w patelni przejrzymy się niby w lustrze,

a garnek będzie nam śpiewał.

Rodzic zadaje pytania: Jak wygląda dom w wierszu? Co się w nim znajduje? Z kim możemy.1 porozmawiać w domu? Następnie pokazuje różne przedmioty (poduszka, chochla, widelec, durszlak, domino, dyplom, torba, kubek, telefon, mydło, garnek, patelnia). Dziecko klasyfikuje je na te, które są związane z domem, i na te, które nie są z nim związane. Dziecko podaje ich nazwy, dzieli na sylaby tylko te, które są charakterystyczne dla domu.

2. „Nasz dom ma adres” – zabawa dydaktyczna.

Rodzic buduje wspólnie z dzieckiem domy, np. z 2, 3 krzeseł nakrytych płachtą materiału, z 3 kijów od szczotki ustawionych pionowo, na dole szeroko odsuniętych końcami od siebie, a na górze związanych taśmą i otulonych prześcieradłem, z różnego rodzaju pudeł (z miejscem na wejście, np. opakowania po butach, jajkach, sokach). Rozkłada chustę . Dziecko wchodzi do swojego domu, wymyśla i prezentuje nazwę swojego domu, nazwę miejscowości, w której mógłby się dom znajdować, oraz nazwę ulicy i numer. Dziecko dzieli na sylaby nazwy wymyślonych miejscowości i ulic. Na koniec dziecko wymienia swój prawdziwy adres. Dziecko przypomina kiedy, w jakich sytuacjach i komu można podać swój adres.

3. „Wspinaczka” – ćwiczenia ruchowe i ruchowo-słuchowe. Rodzic wraz z dzieckiem stoją: Zapraszam Cię na wspólną wspinaczkę w góry. Dziecko jest przewodnikiem górskim. Maszeruje po pokoju, śpiewając. Co pewien czas przewodnik mówi: Stop! – i podaje informację i ilustruje ruchem, np. wspina się na stromą skałę, chowaj się pod drzewo przed deszczem, chwieje się na wietrze, wygrzewa się na słońcu, przeskakuje strumyk górski, podnosi głowę, patrząc przez lornetkę, żeby zobaczyć szczyty Tatr.